برخی از ماه‌های منظومهٔ شمسی. ۱۹ عدد آن‌ها به قدری بزرگ هستند که گرد شده‌اند. از این میان تیتان (قمر) که قمر زحل است دارای جو است.
قمر یا ماه در ستاره‌شناسی به جسمی آسمانی گفته می‌شود که گرد جسم آسمانی بزرگتری (سیاره) بگردد. ماه با این تعریف قمر زمین است. سیارات دیگر منظومه شمسی هم اقماری دارند. در زبان فارسی گاه «ماه» هم به این مفهوم به کار می‌رود. اما عمدتاً نام ماه، برای قمر زمین در نظر گرفته می‌شود.
بیشترین اقمار در منظومه شمسی متعلق به سیارات گازی است. بهرام (سیاره) دو قمر به نام‌های فوبوس (قمر) و دیموس (قمر) دارد.
جستارهای وابسته[]
- فهرست قمرهای طبیعی
الگو:Wikireadr